Gdzie leży prawda/film/Gdzie+le%C5%BCy+prawda-2005-1397472005
pressbook
Inne
FABUŁA
Przekraczali wszelkie granice, aż posunęli się za daleko... Lanny Morris (Kevin Bacon) i Vince Collins (Colin Firth) byli ulubieńcami Ameryki. Występowali na estradzie jako klasyczny duet: Lanny jako specjalista od błazenady i niesmacznych dowcipów, Vince jako spokojny, opanowany dżentelmen, łagodzący zwariowane wyskoki partnera. Publiczność pokładała się ze śmiechu słuchając ich dowcipnych dialogów, ale też roniła łzy wzruszenia podczas prowadzonych przez nich wielogodzinnych maratonów dobroczynnych w telewizji. Byli u szczytu kariery: zamożni, sławni i wpływowi. Aż wreszcie wydarzyło się coś, co zagroziło ich pozycji. Pewnego dnia w niewyjaśniony sposób w hotelowym apartamencie Lanny’ego i Vince’a znalazły się zwłoki pięknej kobiety. Skandal, jaki wówczas wyniknął, pokrył się cieniem na reputacji artystów, ale dzięki niepodważalnemu alibi obaj wyszli ze sprawy bez szwanku. Mimo to ich duet nie przetrwał tej trudnej próby. Zaprzestali wspólnej działalności wkrótce po tym zdarzeniu. Sprawę tajemniczej śmierci okryto zasłoną milczenia, a rozpad słynnego duetu stał się jedną z najbardziej intrygujących zagadek przemysłu rozrywkowego tamtych lat. Piętnaście lat później dobrze zapowiadająca się dziennikarka Karen O’Connor (Alison Lohman) postanawia odkurzyć tę nieco zapomnianą historię. Podpisuje lukratywny kontrakt na książkę demaskującą obu artystów i ujawniającą prawdę o zagadkowych wydarzeniach sprzed lat. Prywatne dochodzenie Karen prowadzi do jej seksualnego i emocjonalnego związku zarówno z Lannym jak i Vincem. Im większe staje się jej uczuciowe zaangażowanie, tym trudniej jest jej zaakceptować niepokojące fakty, jakie zaczyna odkrywać. Powoli odsłania się przed nią szokująca historia o talencie i zdradzie, miłości i pożądaniu, ukrywanych sekretach, zawiedzionym zaufaniu i ponurym morderstwie.
O FILMIE
Szokujący kryminał, demaskujący hollywoodzką machinę kreowania mitu gwiazd. W obrazie Atoma Egoyana Gdzie leży prawda, Kevin Bacon i Colin Firth wcielają się w postaci legendarnych artystów estrady, których słynny duet przestaje istnieć pod wpływem skandalu. 15 lat później ma się ukazać książka odsłaniająca kulisy tego rozpadu, która może zniszczyć nadwątloną reputację obu artystów. Równocześnie książka ta może stać się początkiem kariery jej seksownej autorki, granej przez Alison Lohman, która w kontaktach z obu mężczyznami wykorzystuje swą inteligencję i urodę, aby wydobyć na światło dzienne ongiś zatuszowaną historię. Film będący adaptacją bestsellerowej powieści Ruperta Holmesa opowiada o niespodziewanych zwrotach, blaskach i cieniach kariery w przemyśle rozrywkowym. Atrakcyjni, ambitni i bynajmniej nie kryształowi bohaterowie filmu, na scenie, dla publiczności są swoim przeciwieństwem: Vince jest wysokim, eleganckim i czarującym mężczyzną, z nieodłączną szklaneczką whisky w jednej ręce i kobietą w drugiej. Lanny jest niepohamowanym prostakiem, który podbija serca publiczności nieustającą błazenadą. Razem robią fantastyczną karierę w filmie, telewizji i na estradzie, od Los Angeles i Las Vegas, po Miami i Manhattan. Spośród wszystkich przyjemności związanych ze sławą, najbardziej sobie cenią nieograniczony dostęp do pełnych uwielbienia fanek – do czasu, gdy jedna z nich, martwa, zostaje odkryta w wannie ich hotelowego apartamentu. Choć żaden z mężczyzn nie zostaje oficjalnie oskarżony, to ich więź zostaje w sposób nieodwracalny zerwana. Przez lata nie utrzymują ze sobą żadnych kontaktów, a tajemnicza śmierć w apartamencie pozostaje niewyjaśniona. I wtedy do akcji wkracza Karen O’Connor (Alison Lohman), zdolna i obiecująca dziennikarka, która zamierza napisać „prawdziwą historię” rozpadu duetu. W latach 70. Hollywood ma już za sobą okres świetności i chwały. Nie obowiązuje już niepisana zasada dyskrecji, która przez lata chroniła gwiazdy i ich fanów od „nadmiaru prawdy”. Nastały czasy brukowców, które chcą coraz więcej wiedzieć o idolach i bez skrupułów depczą wszystkie świętości. Karen, typowa przedstawicielka nowego, „krwiożerczego” pokolenia dziennikarzy, ma za zadanie „odgrzanie” starej i zakurzonej historii sprzed lat i uczynienie z niej wydawniczego hitu. Im bardziej angażuje się emocjonalnie w tę historię i jej bohaterów - nie pomijając zaangażowania seksualnego - tym bardziej wątpliwe stają się metody, którymi chce osiągnąć cel. Im więcej dokonuje szokujących odkryć o obu artystach, tym więcej odkrywa szokujących prawd o sobie. Gdzie leży prawda - wycieczka po hollywoodzkiej fabryce snów, gdzie iluzja jest jednakowo umiejętnie tworzona i niszczona, może wydawać się odejściem Egoyana od kierunku, który podziwialiśmy w „Exotica”, „Słodkie jutro” czy „Ararat”. Jednak pomimo pozornych różnic, ostatni film tematycznie wpisuje się w cały dorobek reżysera, w którym od lat porusza temat zdradliwej natury naszej seksualności, rozbieżności między pozorami a rzeczywistością oraz subiektywnego charakteru prawdy. Egoyan opisuje swój nowy film jako „historię pokazującą sprzeczność między publicznym mitem a prywatną prawdą”. Scenariusz filmu oparty jest na książce Ruperta Holmesa, znanego piosenkarza, autora tekstów, kompozytora i producenta muzycznego. Jego książka nawiązuje do osobistych doświadczeń i rozległej wiedzy na temat mechanizmów show-biznesu. Egoyan: „Rupert zna ten świat jak własną kieszeń. Przekazuje nam barwną relację ze świata rozrywki lat 50. Jest ona bardzo szczegółowa, a co najważniejsze opowiedziana przez osobę, która wszystko to zna z pierwszej ręki. Jednym z największych atutów powieści jest to, że czytelnik ma wrażenie, że otrzymał dostęp do czegoś bardzo prywatnego”. Ten przywilej prywatnego spojrzenia na przemysł rozrywkowy stanowi o dramatyzmie filmu Gdzie leży prawda. Egoyan wie, że show biznes ze swojej natury jest pełen paradoksów: z jednej strony wystawiony na widok publiczny, a z drugiej zasklepiony w sobie, pełen nadzwyczajnego piękna i nadzwyczajnej brzydoty. Jak na ironię, publikę ekscytuje ten dualizm. Najpierw wali do kin, by podziwiać swoich perfekcyjnych idoli na ekranie, a potem wykupuje kolorowe magazyny, by przeczytać o wszystkich okropnościach, jakich dopuszczają się ci cudowni ludzie. Taka jest Karen O’Connor: przez pół filmu wyraża uwielbienie dla Lanny’ego Morrisa, do którego miała sentyment przez całe życie, a przez kolejne pół próbuje udowodnić, że jest mordercą. Okazuje się, że Lanny nie jest ani mitycznym ideałem, ani też potworem, a tylko zwykłym człowiekiem. Jednak Karen postrzega go tylko w skrajnych kategoriach. „W świecie show biznesu – zauważa Egoyan – tworzy się publiczną maskę, która przykrywa to, kim naprawdę jesteś. Istotą mojej opowieści jest odpowiedź na pytanie: kim naprawdę są Lanny i Vince? Istnieli jako ikony popkultury i tacy chcieliby pozostać. Karen, chcąc oczyścić ich z zarzutów, narusza mityczną aurą, która ich otacza i tym samym otwiera puszkę Pandory.” Po napisaniu projektu scenariusza, Egoyan przedstawił go producentowi Robertowi Lantosowi, który zachwycił się nim: „To rewelacyjny następny krok dla Egoyana – czarny kryminał – który otworzy jego twórczość na szerszą publiczność, nie tracąc „egoyanowskiej” specyfiki. Zafascynowały mnie i uwiodły nieprzewidywalność, zmysłowość i napięcie scenariusza. To film o skomplikowanych relacjach międzyludzkich, utraceniu przyjaźni i o tym, jak wygląda bezpośrednia konfrontacja z idolem, którego się czciło. Chciałbym – kontynuuje Lantos – zachować kwintesencję stylu Egoyana, jego oryginalny i jedyny w swoim rodzaju styl reżyserski i wykorzystać go w filmie dostępnym dla szerszej publiczności”. Filmowany przez 10 tygodni w Los Angeles oraz na planach filmowych w studiach w Londynie i Toronto obraz jest realizowany z rozmachem adekwatnym do tematu – świetności starego Hollywood. Zdjęcia odbywały się w telewizyjnym studiu, w zatłoczonym wielkomiejskim nocnym klubie, w kapiącym złotem kasynie prowadzonym przez mafię, w apartamencie prezydenckim luksusowego hotelu, a wszystkie te miejsca musiały mieć dopracowany wystrój z lat 50 i być zapełnione odpowiednio ubranym i uczesanym tłumem. Przed rozpoczęciem produkcji, Egoyan obejrzał mnóstwo klasycznych filmów noir, jak i ich współczesnych odmian. Analizował również filmy, w których zastosowana jest narracja z offu – cecha charakterystyczna czarnego kryminału. Różne punkty widzenia, pojedynkujący się narratorzy, sprzeczne zeznania – to wszystko czyni obecność głosu lektora niezbędną. Aż do końcowych scen, Gdzie leży prawda trzyma widza w niepewności, co tak naprawdę się wydarzyło, zarówno w przeszłości, jak i w teraźniejszości oraz kto i jaką grał w tych wydarzeniach rolę. Kiedy w prawdziwie hollywoodzkim stylu, w jednej dramatycznej scenie schodzą się wszystkie wątki fabuły i prawda wychodzi na jaw, widzimy jak umiejętnie Egoyan ujawnia tajemnice życia, równocześnie spowijając je mgiełką tajemniczości.
OBSADA
KEVIN BACON (Lanny Morris) Debiutem filmowy Bacona był występ w „Menażerii” (1978), dzięki któremu szybko dostał kolejne role w „Diner” (1982) i „Footloose” (1984). Następnie wystąpił min. w : „Ona będzie miała dziecko”, „Prawo i sprawiedliwość”, „Kawał kina”, „Linia życia”, „Wstrząsy”, „Opętanie”. Znaczące dla jego kariery stały się role w: „JFK” (1991) Olivera Stone’a, , „Ludzie honoru” (1992) Roba Reinera, „Uśpieni” (1996) Barry’ego Levinsona, „Apollo 13” (1995) Rona Howarda, „Morderstwo pierwszego stopnia” (1995), „Dzika rzeka” (1994) Curtisa Hansona, „Tatuaż” (2003) Jane Campion oraz „Rzeka tajemnic” (2003) Clinta Eastwooda. W 1996 roku debiutował jako reżyser filmem „Loosing Chase” z Kyrą Sedgwick, Beau Bridgesem i Hellen Mirren w rolach głównych, a jego film otrzymał 3 nominacje do Złotego Globu. Kolejnym filmem wyreżyserowanym i wyprodukowanym przez Bacona jest „Loverboy” (2005), z Kyrą Sedgwick, Mattem Dillonem, Marisą Tomei i Oliverem Plattem. Oba filmy miały swoje premiery na festiwalach w Sundance. COLIN FIRTH (Vince Collins) Brytyjski aktor teatralny mimo niezbyt zaawansowanego wieku jest prawdziwym weteranem kina i telewizji. Ostatnio podziwialiśmy go w „Niani” (2005), w „Dziennikach Bridget Jones” (2001) oraz „Bridget Jones: w pogoni za rozumem” (2004) (za rolę Marka Darcy’ego otrzymał nominacje do nagrody BAFTA), „Dziewczynie z perłą” (2003) (z rolę Vermeera dostał nominację do European Film Award) i „To właśnie miłość” (2003) , który pobił brytyjskie rekordy kasowe. Ponadto wystąpił w dziesiątkach produkcji filmowych i telewizyjnych, min.: „Dama kameliowa” (1984), „Zaczarowany ogród” (1987), „W kręgu przyjaciół” (1995), „Angielski pacjent” (1996), „Zakochany Szekspir” (1998), „Pierwsze oczarowanie” (1999), „Ostateczne rozwiązanie” (2001), „Bądźmy poważni na serio” (2002). ALISON LOHMAN (Karen O’Connor) Popularność i uznanie krytyki zyskała rolą Astrid w „Białym oleandrze“ (2002), w którym wystąpiła u boku Michelle Pfeiffer, Renee Zellweger i Robin Wright Penn. Ostatnio mogliśmy ją oglądać w filmie „Naciągacze” (2003) Ridley’a Scotta z Nicholasem Cagem i Samem Rockwellem oraz w „Dużej rybie” (2003) Tima Burtona.
TWÓRCY
ATOM EGOYAN (reżyseria, scenariusz) Debiutem reżyserskim Egoyana był „Najbliższy z rodziny” (1984), który wygrał główną nagrodę na Międzynarodowym Tygodniu Filmowym w Mannheim, jaką była międzynarodowa dystrybucja filmu. „Filmowanie rodziny” (1987) wygrało Nagrodę Krytyków na Festiwalu w Locarno. W 1989 roku poklask i uznanie zdobyły „Role mówione” wyświetlane na Festiwalu w Cannes. „Likwidator” (1991), którego premiera odbyła się w Cannes, otrzymał Nagrodę Specjalną Jury na Festiwalu w Moskwie i Nagrodę dla Najlepszego Filmu kanadyjskiego na Festiwalu w Toronto. „Kalendarz” (1993) uhonorowany został Nagrodą dla najlepszego filmu na Forum Nowego Kina na Festiwalu w Berlinie. Uznanie szerszej publiczności zdobył tajemniczym obrazem „Exotica” (1994), który otrzymał w Cannes Nagrodę Krytyki dla Najlepszego filmu. „Słodkie jutro” (1997) zdobyło Główną Nagrodę Jury 50. Festiwalu Filmowego w Cannes, Nagrodę Krytyki oraz Toronto/city Award dla Najlepszego Filmu Kanadyjskiego. Egoyan nakręcił także „Podróż Felicji” (1999), wyświetlaną w Cannes, na Toronto Film Festival i New York Film Festival. Ostatni film reżysera „Ararat” miał swoją premierę również w Cannes, w 2002 r., i zdobył liczne nagrody: Najlepszy Film na Festiwalu Filmowym w Durbanie, Najlepszy Film o Prawach Człowieka – nagroda przyznana przez Political Film Society of Hollywood, Nagroda Wolności Słowa od National Board of Review w Nowym Jorku i wiele innych. Egoyan jest również autorem scenariuszy większości swoich filmów. ROBERT LANTOS (produkcja) Był producentem lub producentem wykonawczym takich filmów, jak: „Słomiane wakacje” (1986), „Czarna suknia” (1991), „Rodem z policji” (1995), „Gridlock” (1996), „Crash: niebezpieczne pożądanie” (1996), „Słodkie jutro” (1997), „eXistenZ” (1999), „Kropla słońca” (1999), „Anatomia sławy” (2000), „Faceci z miotłami” (2002), „Deklaracja” (2003), „Julia” (2004). PAUL SAROSSY (zdjęcia) Współpracował w Atomem Egoyanem przy większości jego filmów: „Role mówione”, „Likwidator”, „Exotica”, „Słodkie jutro”, „Podróż Felicji”, „Ararat”. Ponadto jest autorem zdjęć do wielu produkcji kinowych i telewizyjnych: „Król rzeki” (2005) z Edwardem Burnsem, „Mr Ripley’s Return” (2005) z Willemem Dafoe, „Głowa w chmurach” z Charlize Theron i Penelope Cruz, „Zimne piekło”, „Perfect Pie”, „Tylko w duecie”, „Nos Aborygena”, „Prywatne piekło”, „Fałszywy trop”. Jest laureatem licznych nagród, min.: 5 nagród Genie, Nagrody Kandyjskiego Stowarzyszenia Operatorów (za telewizyjny dramat „Rocky Marciano”), Nagrody CSC dla Najlepszego Filmu Kinowego ( „Głowa w chmurach”, „Słodkie Jutro”, „Exotica”, „White Room”). MYCHAEL DANNA (muzyka) Jego debiutem kompozytorskim była muzyka do filmu Egoyana „Filmowanie rodziny” (1987). Następnie współpracował z tak uznanymi reżyserami, jak: Scott Hicks, Ang Lee, James Mangold, Joel Schumacher. Skomponował muzykę do większości filmów Egoyana oraz do: „Johnny Mnemonic”, „Kamasutra”, „Zeznanie”, „Osiem milimetrów”, „Przerwana lekcja muzyki”, „Przejażdżka z diabłem”, „Gra o miłość”, „Monsunowe wesele”, „Kraina wiecznego szczęścia”, „Vanity Fair. Targowisko próżności”, „Capote”.
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.